Psia natura

Mam bardzo mało psich zdjęć i mało psich obiektów do fotografowania w otoczeniu rodzinnym - dokładnie jeden. Oczywiście spotykam wiele psów, dużych i małych, na ulicy, w parku, a także na schodach naszego bloku, ale wcale nie jest łatwo utrwalić kadr odpowiadający tematowi.

A temat "Psia natura" zaproponowała Splocik, dając mi niezłą zagwozdkę.

Kiedyś była w moim rodzinnym domu epoka psia - w ciągu kilkunastu, a może nawet kilkudziesięciu lat, pieski (oczywiście kundelki) biegały sobie swobodnie w ogrodzie. Jednak w pewnym momencie, gdy wszystkie odeszły, nowe już się nie pojawiły, a puste miejsce szybko zagospodarowały koty.

Zdjęcia do aktualnego tematu zabawy jednak znalazłam - z naszego mazurskiego żeglowania. Na co dzień nie robię psu zdjęć, bo kiedy się spotykamy mam ręce zajęte tarmoszeniem uszu i głaskaniem do wypęku (aż pies będzie zadowolony - jeśli nie jest to szczeka i się dopomina).

A jak się objawia jego psia natura?
Przeróżnie, co najlepiej widać na spacerach, ale wybiorę dwa inne rodzaje zachowań.

Przede wszystkim łasowanie przy stole - ciężkie do zwalczenia, szczególnie przy mięsnych smakołykach, chociaż każda okazja jest dobra, żeby szturchać człowieka mokrym nosem. W takich momentach pies jest niewidzialną, niesłyszalną i bezgłośną zjawą pod obrusem.

A miska dla mnie??? 

Żywotność... w sytuacjach ekstremalnych kończąca się przymusowym przywiązaniem w celu ratowania życia. Inaczej pies biegałby po mokrych wąskich brzegach jachtu w czasie największych przechyłów. Ale wcale nie jest wdzięczny... jest bardzo niezadowolony i obrażony.