Trzy maleńkie krokusiki pojawiły się wreszcie w moim ogrodzie.
Rozwój roślin zawsze jest u nas opóźniony, nawet w porównaniu z sąsiednimi ogrodami.
Może to kwestia braku pełnego ogrodzenia - na dwóch częściach (tych "na przestrzał"), mamy siatkę bez żywopłotu, więc wiatr hula swobodnie. Ja lubię szeroką przestrzeń, specjalnie nie odgradzam ogrodu od świata zewnętrznego. A mamy duży zaciszny kącik między naszym domem i sąsiada, więc nie narzekam na brak prywatności.
W moim ogrodzie nie ma śladu wiosny. Ludzie już od kilku dni chwalą się zdjęciami roślinek typu krokusy, donicami z bratkami na tarasie, a u nas cisza. Temperatury były prawie letnie, a tu nagle dzisiaj w nocy mrozik i powrót zimy.
Budka dla ptaszków już w lutym przygotowana, ale wisi pusta, za to udekorowana sopelkami.
Nawet forsycja zatrzymała się z malutkimi pączkami i czeka na lepszy czas.
"Wszystko można, nie wszystko trzeba. Po swojemu. Szczerze. W zgodzie ze sobą."
to fragment życzeń od Pani Mrówki
Bardzo żałuję, że w czasach naszej młodości nie było takiego myślenia. Skutkiem wychowania "tak trzeba" było u mnie zbyt wielkie poczucie obowiązku - często wbrew sobie... niska samoocena... poczucie, że nie spełniam oczekiwań rodziny i otoczenia, więc to jest jakaś moja wina.
Trudno po tylu latach, już na finiszu życia, zmienić taki sposób myślenia... ale nigdy nie jest za późno na zmiany, nawet najmniejsze.
Miałam zamiar wyszywać powolutku, jedną część na miesiąc przez cały rok, ale tak się rozpędziłam w tym przyjemnym haftowaniu, że do końca zostało już niewiele. Prawdę mówiąc "na siłę" oderwałam się od haftu, bo jednak inne robótki czekają w kolejce. Odkładam więc na bok i pokazuję aktualny stan. Wiem, że wypadałoby pokazywać wyprasowany, bo to mało estetyczny widok (w pewnym momencie zrezygnowałam z pokazywania na blogu takich gnieciuchów w trakcie pracy). Ale nie chcę wprasować brudu w materiał, a teraz na pranie nie mam jakoś ochoty.
Przeczytałam TYLKO trzy książki, a tu miesiąc już się skończył.
Co to jest, że zaledwie 2 lub 3 brakujące dni w stosunku do innych miesięcy, robią taką różnicę w odczuwaniu czasu?
Agnieszka Janiszewska "Podróż do Carcassonne" (tom pierwszy) - 232 s.
Wciągająca opowieść o trudnych losach kobiet z historią w tle. Lubię styl tej autorki, czytałam już jej powieści, więc teraz "w ciemno" po nie sięgam..
tom drugi - 214 s.
Nie jestem w stanie określić, ile razy czytałam Hrabiego... Na pewno kilkanaście, a może kilkadziesiąt.
Zresztą nie tylko ja wracam do tej książki z naszej rodzinnej biblioteczki. (wydanie z 1949 roku). Ten egzemplarz jest bardzo mocno zaczytany (co widać na zdjęciu), ale na szczęście ma wszystkie kartki. Aż się prosi o oprawę u introligatora, ale gdzie teraz znaleźć takiego specjalistę? To przecież jeden z tych wymierających zawodów. A kiedyś taka usługa była czymś naturalnym. Może ta książka doczeka się oprawy przez mojego osobistego fachowca, który już kiedyś się sprawdził oprawiając stare wydanie "Quo vadis" (sprzed I wojny światowej) w... materiał dżinsowy.
A w ogóle dlaczego akurat teraz wróciłam do tej powieści?
Miałam ostatnio to nieszczęście, że trafiłam w telewizji na dwie kolejne filmowe wersje (serial i film kinowy). To jedne z najgorszych adaptacji powieści, jakie w życiu widziałam.
Musiałam odreagować... wracając do źródeł.